Odcinek 4

 *    *    *

I wszystko było pięknie aż do godziny dwudziestej drugiej. Mniej więcej. Wtedy to rozdzwonił się telefon Grety. Nie było w tym nic szczególnego – panią Scholle znano w miasteczku lepiej niż wszystkich lekarzy razem wziętych i czasem zdarzało się, że ktoś ją wzywał w szczególnych przypadkach. Greta przeprosiła na chwilę Marie i Petera i wyszła z pokoju. A gdy wróciła, atmosfera wieczoru uległa gwałtownej zmianie.

– Przepraszam was, moim drodzy, ale będę musiała wyjść.

– Co takiego? – Marie wytrzeszczyła oczy. Peter też wyglądał na lekko skonsternowanego. – Dokąd?

– Dziecku jednej z pacjentek trochę spieszy się na świat. Dzwonił przyszły tata, całkiem spanikowany. Muszę jechać.

– Ty chyba żartujesz! Powiedz, że masz gości.

– I co, facet ma zakomunikować synkowi „Sorry, mały, musisz trochę poczekać, bo pani położna akurat gości słynnego skoczka narciarskiego”? Bądź poważna, Marie!

Marie zrobiło się głupio, więc chwyciła się innego argumentu.

– Piłaś alkohol. Jak pojedziesz?

– Już po mnie jedzie siostra pani Tolemann. A wypiłam tylko kieliszek wina. Zresztą nie mam czasu na dyskusje. Peter, przepraszam cię bardzo.

– Spokojnie, rozumiem – uśmiechnął się niewyraźnie.

Greta nie czekała już na reakcję Marie, tylko szybko wyszła z pokoju, kierując się do swojej sypialni, gdzie zarzuciła na siebie pierwszy lepszy sweter i zaczęła sprawdzać zawartość podręcznej torby lekarskiej.

– Peter, ja też przeproszę na chwilę. – Marie pospieszyła za ciotką. Nieco oszołomiony Prevc został sam przy stole. – Jeśli to jakiś podstęp, zabiję cię – syknęła do Grety, zamykając za sobą drzwi, by Peter nie mógł słyszeć.

– Jaki znów podstęp? Nie bądź dzieckiem, Marie. – Greta zajęta była krzątaniną. – Dostałam telefon i muszę jechać, sama słyszałaś.

– Ale to wygląda podje... podrzej... Fuck!

– Podejrzanie?

– Właśnie!

– Wytłumacz to temu maluchowi. I nie klnij.

Gdyby ktoś w tym momencie dał Marie do ręki granat, dziewczyna uwolniłaby Willingen od Grety Scholle.

– Czego ty się obawiasz tak naprawdę? – Greta zamknęła torbę i spojrzała wreszcie na bratanicę. – Miałaś niejednego chłopaka, na luzie podeszłaś do tego, że po rozstaniu z jednym z nich zostałaś sama w obcym mieście, a tu boisz się posiedzieć z młodszym od ciebie facetem przy stole i zjeść panna cottę? No proszę cię!

– Niczego się nie boję. Ale ty zostawić mi... mnie... mi... wszystko jedno!, sama z Peterem w swoim domu. – Gdy Marie próbowała mówić szybko, jej niemiecki był jeszcze gorszy niż zazwyczaj. – Po prostu wyglądać to głupio.

– Masz nieładne myśli. – Greta pogroziła jej palcem.

– Co??? – Dziewczyna aż zatrzęsła się z nerwów. – Nie mam żadne myśli. Po prostu widzę, że on stresuje się przy obcy...ch. Nie chcę tego!

– Też jestem obca.

– Ale... ale w inny sens. – Marie nie umiała do końca wytłumaczyć, o co jej chodzi. Nie tak szybko i nie w tym języku. Ale to uczucie towarzyszyło jej od początku wieczoru: Peter był wyraźnie zadowolony z towarzystwa Grety, bo jej obecność czyniła tę kolację zwykłym towarzyskim spotkaniem, bez najmniejszych podtekstów. I Marie była pewna, że gdyby, zapraszając skoczka do domu, nie wspomniała o ciotce, ten za żadne skarby nie zgodziłby się przyjść. Wykręciłby się czymkolwiek, choćby brakiem odpowiednich butów czy pogrzebem chomika. A teraz Greta chciała odstawić taką akcję i postawić ich oboje – Marie i Petera – w niezręcznej sytuacji.

– Dasz sobie radę. Oho – Greta nastawiła ucha – chyba siostra pani Tolemann podjechała. Idę.

Greta złapała swoją torbę i wyszła z pokoju, a wkurzona Marie za nią.

– Jeszcze raz cię przepraszam, Peter. – Pani domu zajrzała po raz ostatni do salonu. – Obowiązki wzywają.

– Nie ma problemu. – Prevc uniósł się zza stołu. Starał się być dżentelmenem, nawet jeśli w tej chwili czuł się niczym na karuzeli. – Było mi bardzo miło panią poznać.

– Mi ciebie również. Zostawiam cię w rękach Marie – uśmiechnęła się. – Niestety deser będziecie musieli skonsumować we dwójkę.

Chęć posiadania granatu urosła w Marie do niespotykanych w jej dotychczasowym życiu rozmiarów.

– Dobranoc, Peter.

– Ehm... dobranoc.

Greta wyszła dokładnie w tym samym momencie, w którym rozlegał się dzwonek do drzwi. Po chwili czarne Renault Megane odjechało szybko spod numeru cztery przy Rosenstrasse.

Marie zamknęła za ciotką, po czym wzięła powolny, głęboki oddech. Okej, zatem została sama z niemal obcym chłopakiem. Nie, nie bała się. Peter nie wyglądał na człowieka, gotowego zrobić komukolwiek krzywdę. Chodziło o coś innego: ciotka – świadomie lub nie – postawiła ją w bardzo głupiej sytuacji. Peter mógł wręcz podejrzewać, że to wszystko zostało ukartowane. Dwoje młodych ludzi sam na sam w pustym domu. No fantastycznie! Ale Marie nie była głupią trzpiotką, tylko świadomą siebie kobietą, umiejąca radzić sobie w różnych sytuacjach.

Skierowała się z powrotem do salonu, gdzie Peter spojrzał na nią nieco speszonym wzrokiem, chociaż starał się uśmiechać.

– Taaa, to by było na tyle, jeśli chodzi o moją kochaną ciotunię. – Dziewczyna klapnęła na krzesło. – Jeszcze wina?

W opinii Marie Peter wyglądał w tym momencie, jakby się zastanawiał, czy już uciekać, czy jeszcze chwilę poczekać na rozwój sytuacji.

– Och, daj spokój, nie zwracaj uwagi na jej gadanie. – Nie czekając na decyzję skoczka, dolała mu czerwonego trunku do kieliszka. – Bez głupich aluzji nie przeżyłaby jednego dnia. Kocham ją, jest wyjątkowa, ale czasem... ech... Plus jest taki, że nie musimy się już mordować z niemieckim.

– Wypijmy za to. – Peter najwidoczniej uznał, że nie ma powodu dawać nogę.

Stuknęli się kieliszkami.

– Może włączymy jakąś muzykę? – zaproponowała Marie. – Nie lubię kolacji bez muzyki.

– Chętnie. A co masz?

– Zaraz sprawdzę, co zabrałam. Bo ciotka ma pewnie same bawarskie szlagiery rodem z Oktoberfest.

Peter stwierdził, że uwielbia sposób, w jaki Marie mówi o Grecie. W tych drobnych złośliwostkach kryło się tak naprawdę sporo czułości. Widać było, że dziewczyna bardzo lubi tę nieco zwariowaną, impulsywną kobietę, z całym jej dobrodziejstwem inwentarza w postaci zagraconego salonu, rudego kocura – który zdążył rozpanoszyć się na kanapie – oraz kiepskiego gustu muzycznego. A i Greta zdawała się kochać Marie, mimo iż tyle je dzieliło pod różnymi względami.

Z głośników popłynęła muzyka Emeli Sande, a Marie przyniosła z kuchni przygotowany wcześniej deser.

– Nie wiem, czy lubisz – powiedziała wesoło, stawiając przez Peterem pucharek wypełniony panna cottą ozdobioną malinami – ani czy możesz, ale zaryzykuję.

Peter roześmiał się.

– Jestem tak objedzony, że jutro spadnę chyba na pięćdziesiątym metrze, ale to wygląda zbyt smakowicie, żebym sobie odmówił.

– Cieszę się. – Marie wbiła łyżeczkę w swój deser i spróbowała trochę. – Hmm, nawet znośnie mi wyszła.

– Słodycze, wino.... – Prevc pokręcił głową z niedowierzaniem. – Gdyby mój trener widział mnie w tym momencie, chyba by dostał zawału.

– Wie, że tu jesteś?

– Informowałem, że wychodzę wieczorem „na miasto”, a o szczegóły nie pytał. Pewnie myślał, że idę gdzieś z chłopakami.

– Ufa ci.

– Zapracowałem na to. – Peter puścił Marie oczko. – W drużynie jestem ten grzeczny i poukładany.

– I wyjątkowo skromny – zachichotała dziewczyna. – Ale chyba nie aż taki grzeczny, skoro naściemniałeś trenerowi, że wybywasz z kumplami, a tymczasem spędzasz wieczór z dwoma obcymi babami. No, teraz już z jedną.

Peter mruknął coś niezrozumiałego w odpowiedzi, nabierając jednocześnie kolejną łyżeczkę słodkiego deseru. Znów poczuł się niepewnie. Czy Marie próbowała z nim flirtować? Nie chciał, by tak było. Jak miał reagować? Nigdy nie czuł się mocny w takich towarzyskich gierkach i nie lubił ich, a ponadto... wszystko było jeszcze zbyt świeże, by próbować kogoś poznać. Nie miał tego w planach.

Maybe you could stay a bit longer, I could try a bit harder, we could make this work..., śpiewała Emeli swoim czystym głosem.

Akurat, pomyślał Peter. Czasem nie ma już sensu próbować i nie da się starać bardziej...

Marie wyczuła zmianę nastroju i szybko zrozumiała, że nieświadomie zabrnęła w obszary, po których on zdecydowanie nie miał ochoty się poruszać. Lepiej było wrócić na neutralne grunty.

– Opowiedz mi coś o swoim rodzeństwie – powiedziała. – Naprawdę obaj twoi bracia skaczą?

– Tak. – Peter od razu się uśmiechnął, nawet jeśli trochę zaskoczyła go ta nagła zmiana tematu. – Cene teraz już raczej okazyjnie, bo zaczął studia, ale Domen, ten młodszy, wsiąknął na dobre. Nawet jest tutaj, w Willingen.

– O kurczę, bomba! To chyba fajnie jeździć z bratem na zawody, nie?

– W pewnym sensie – Peter skrzywił się lekko. – Ale ja i Domen mamy zupełnie inne charaktery, więc czasem nawzajem doprowadzamy się do szału.

– Dlaczego?

– Ja cenię sobie spokój, wieczorami lubię poczytać książkę albo obejrzeć film, wyciszyć się przed zawodami... A on non stop gada, wygłupia się, a za ulubioną rozrywkę ma przeglądanie, co jego fanki wrzuciły na snapchata.

Peter zrobił minę dobitnie sugerującą, co sądzi o zachowaniu brata, za to Marie zaśmiała się.

– Ile on ma lat?

– Siedemnaście.

– Więc co się dziwisz? To chyba naturalne dla obecnych nastolatków.

– Może i tak, ale jak się chce być profesjonalnym sportowcem, to trzeba mieć trochę bardziej poukładane we łbie.

– Nie przykłada się do treningów?

– Nawet nie o to chodzi... Widzisz – Peter westchnął głęboko, jakby się zastanawiał, w jaki sposób wyrazić to, co ma na myśli – Domen niewątpliwie ma talent, wszyscy to mówią. Ale czasem mam wrażenie, że za bardzo na tym talencie polega. I tylko na nim. Tymczasem skoki narciarskie to dość złożona i wymagająca dyscyplina.

– Jak chyba większości sportów.

– Owszem, ale w skokach liczą się sekundy lub wręcz ich ułamki. Piłkarz czy koszykarz, nawet jeśli popełni błąd, ma jeszcze kilkadziesiąt minut meczu, by go naprawić. Może przykryć jedną wtopę wieloma udanymi akcjami. A skoczek narciarski nie ma tej możliwości. Popełnisz błąd przy wyjściu z progu, niewłaściwie ułożysz narty w locie, nie zapanujesz nad podmuchami wiatru – i jest pozamiatane. Sekundy decydują o wszystkim. Jeszcze kit, jak tylko zawalisz zawody, gorzej, że można zrobić sobie krzywdę. Brawura naprawdę nie popłaca... Przepraszam, pewnie cię zanudzam na śmierć...

– Nieprawda! – Marie zaprotestowała gorąco. – Bardzo ciekawie opowiadasz. Lubię dowiadywać się nowych rzeczy.

Peter upił nieco wina z kieliszka.

– Marie, mogę cię o coś zapytać?

– Jasne.

– Mówiłaś, że nie jesteś wielką kibicką skoków... Nie, spokojnie, to nie zarzut. Po prostu zastanawiam się... Jakim cudem rozpoznałaś mnie wtedy na szosie? – Petera kwestia ta nurtowała w zasadzie od początku wieczoru, od chwili, gdy jeszcze w towarzystwie Grety rozmawiali o skokach. Wcześniej podejrzewał nawet, że Marie kłamie i jednak jest fanką, jednak podczas kolacji okazało się, że faktycznie nie do końca orientuje się w tej dyscyplinie sportu. Zatem w jaki sposób...

Marie zdusiła śmiech.

– Koszulka z inicjałami.

Peter zrobił wielkie oczy.

– Twoja koszulka. Niebieskie litery PP – pospieszyła z wyjaśnieniami, a jej oczy błyszczały wesoło. – Zdradziłeś, że przyjechałeś na zawody i że jesteś ze Słowenii. Na tyle łapię się w temacie, by znać słoweńskiego skoczka o inicjałach PP.

Prevc chwilowo zaniemówił. Jasny gwint, dobra była!

– Ty też jesteś spostrzegawczy – powiedziała, widząc jego reakcję. – Ten tekst o francuskim aucie na francuskich numerach... Byłam pod wrażeniem.

Teraz mogła mu powiedzieć, bo sama go zaskoczyła swoją zdolnością dostrzegania detali i wyciągania logicznych wniosków. Wynik: jeden do jednego.

– Wypijmy za nasze wielkie umysły. – Rozbawiona Marie wyciągnęła w stronę Petera kieliszek.

Spełnił toast. Boże, wystarczy, bo jutro próg zobaczę potrójnie...

Od wina zrobiło mu się ciepło, a na blade zwykle policzki wstąpiły lekkie rumieńce. Zazwyczaj unikał alkoholu, pił symbolicznie na różnych imprezach po zawodach albo oficjalnych konferencjach sportowych, ale prywatnie rzadko sięgał po napoje procentowe. Ale to wino było takie dobre...

Marie uśmiechała się lekko, patrząc na Petera, który trzymał w ręce kieliszek. Miał bardzo ładne, szczupłe dłonie o długich palcach, zauważyła to już wcześniej. Męskie dłonie stanowiły jej słabość, zawsze zwracała na nie uwagę. Drugim takim elementem były włosy – obowiązkowo dobrze utrzymane, najlepiej ciemne i gęste. No i jeszcze figura – szczupła. Nie lubiła facetów, którzy przesadzali z siłownią ani tak zwanych „misiaków”. Być może zwracanie uwagi na wygląd nie było zbyt pozytywną cechą, a według niektórych świadczyło wręcz o płytkim postrzeganiu świata, ale Marie nie miała w związku z tym wyrzutów sumienia. Faceci mogli otwarcie mówić, że lubią na przykład mające czym oddychać blondynki, a kobiety nie mogły posiadać swojego typu jeśli chodzi o mężczyzn? Gdzie tu sprawiedliwość?

Tak, tak, miała traktować Petera neutralnie i po koleżeńsku. Ale przecież popatrzeć mogła, nie?

Jednak tak czy owak, uznała, lepszy będzie powrót do skoków narciarskich. Ten temat był absolutnie bezpieczny. Wszak w facetach na dwóch nartach, ubranych w wyjątkowo nietwarzowe, piankowe kombinezony i z głowami wbitymi w kaski, nie było nic pociągającego.

– W sumie szkoda, że wujek Günter już nie żyje – powiedziała w pewnym momencie Marie. – Na pewno chętnie by cię poznał. Słynny skoczek narciarski w jego domu! Tęsknię za nim na swój sposób, wiesz? Mimo iż rzadko bywałam w Willingen, to z Günterem zawsze miałam dobry kontakt. Nawet wtedy, kiedy ciągnął mnie na skocznię i kazał dla picu kibicować Hannawaldowi – roześmiała się.

– Ja tak dobrze dogadywałem się z dziadkiem. Też był fanem skoków, w zasadzie on mnie zainteresował tą dyscypliną. Ale zmarł, jak miałem piętnaście lat.

– Na pewno teraz byłby z ciebie bardzo dumny – Marie uśmiechnęła się ciepło. – Od dawna trenujesz?

– Zacząłem w podstawówce. Łącznie już jakieś... jedenaście lat?

– Łał! A... hmm, ile ty w zasadzie masz lat, Peter?

– Niedługo kończę dwadzieścia cztery. A... nie, nic.

– Ja dwadzieścia osiem, nie musisz się krępować, by zapytać. – Puściła mu oczko. – Nie jestem jeszcze taka stara, by ukrywać swój wiek.

– Kobiety się o wiek nie pyta – próbował żartować.

– Ale dopiero od pewnego wieku, ha!... Czyli mówisz, że trenujesz od jedenastu lat. Połowa twojego życia.

– Ale warto. Skoki to piękna dyscyplina, choć momentami loteryjna. Chodzi właśnie o to, by dojść do takiego poziomu, aby w jak największym stopniu ograniczyć wpływ czynników zewnętrznych na skok. Wtedy nie liczy się wiatr, profil skoczni, padający śnieg, mgła...

– Wiesz, Peter – zamyśliła się Marie – jak tak opowiadasz o skokach, to zaczynam myśleć, że w sumie chętnie bym się wybrała. Tym bardziej, że jest lato i nie odmrożę sobie tyłka. Są jeszcze bilety?

– Pewnie są – uśmiechnął się Peter. Czuł swego rodzaju dumę, że udało mu się zainteresować Francuzkę tą, było nie było, dość mało popularną dyscypliną. – Nie zajmuję się tym, ale mogę się dowiedzieć i... Wiesz co? Przyszło mi coś do głowy. Tak naprawdę, po co ci bilet! Dam ci wejściówkę! I twojej cioci też. Jak będzie chciała, to skorzysta.

Wpadł na ten pomysł w ciągu sekund, ale był do niego stuprocentowo przekonany. Tak, to będzie fajna forma podziękowania za doskonałą kolację, a zarazem być może okazja, by jeszcze raz spotkać się z Marie.

– Wejściówkę? – Dziewczyna była ewidentnie zaskoczona propozycją. I entuzjazmem składającego ją. – Taką... specjalną?

– Tak. Mamy możliwość zapraszania znajomych, rodziny, czy kogo tam chcemy. Takie osoby dostają akredytacje i wchodzą na specjalny sektor, taki jakby... vipowski. Chyba że nie chcesz, to nie zmuszam...

– Nie, dlaczego? Chętnie się wybierzemy – rozpromieniła się Marie. – A będę mogła poznać resztę waszej drużyny? Tak miło o nich wcześniej opowiadałeś...

Peter ledwo zauważalnie przygryzł wargę. Cholera, jak przyprowadzi Marie do boksu słoweńskich zawodników, chłopcy nie dadzą mu potem żyć. Aluzjom nie będzie końca. Wolałby tego uniknąć, ale... nie potrafił odmówić. I nie chciał odmówić.

– Jasne. Daj mi chwilkę, załatwię wszystko.

Wyciągnął z kieszeni telefon, wybrał numer i po chwili zaczął mówić coś po słoweńsku. Marie wydawało się, że rozmawia z jakąś kobietą, ale nie była stuprocentowo pewna. Boże, ten słoweński język brzmiał tak zabawnie!

Po mniej więcej trzech minutach Peter odsunął swojego Samsunga od ucha.

– Marie – minę miał nieco zakłopotaną – trochę mi głupio, że wcześniej nie zapytałem, ale... jak ty masz na nazwisko?

– Och... Asther. Przez „th”.

– Dzięki.

Z dalszej rozmowy Marie zrozumiała tylko kilkakrotnie powtarzane imiona swoje i Grety. Wreszcie Peter rozłączył się.

– Załatwione! – uśmiechnął się dumnie. – Na ciebie i twoją ciocię będą czekać akredytacje, możecie je odebrać jutro na recepcji w Sporthotel.

– Łał! Pełna pofeska i vipowskie traktowanie!

– Za tę pyszną kolację należy wam się.

– Jak będziemy tak wymieniać się dowodami wdzięczności, to niedługo zafundujemy sobie nawzajem wczasy w tropikach i nowe Porsche.

Peter parsknął śmiechem.

Chociaż znał Marie zaledwie od kilku godzin, zdążył już polubić jej poczucie humoru. Inteligentne, ale nie nadmiernie wydumane. W ogóle dobrze czuł się w jej towarzystwie, mimo momentów onieśmielenia. W pewnym sensie sam się sobie dziwił. Zwykle nie wchodził w bliższe relacje towarzyskie z dopiero co poznanymi ludźmi. Jego krąg znajomych był dość wąski, praktycznie ograniczał się do kolegów ze szkoły średniej i ze skoczni. Ciężko przychodziło mu nawiązywanie nowych relacji. A z Marie złapał dość szybki kontakt. Może dlatego, że Francuzka nie traktowała go jak znanego sportowca, tylko zwykłego chłopaka? Dla niej pewnie mógłby być jakimś Helmutem Schmidtem, pracownikiem lokalnego Lidla, a traktowałaby go tak samo, byle okazał się ciekawym towarzyszem rozmowy.

I Peter pewnie zostałby dłużej w domu przy Rosenstrasse, gdyby nie to, że tuż przed dwudziestą trzecią odebrał SMS– a.

Anže Lanišek.

Pero, nie chcę truć ale Janus zaczyna węszyć więc lepiej wracaj. Chyba że to kolacja ze śniadaniem to będę cię krył ;DD

Ledwo powstrzymał się od przewrócenia oczami. Jaki ten Anže jest powalony...

Jego wesoły nastrój jednak się ulotnił, co nie uszło uwagi Marie.

– Coś się stało?

– No cóż... – westchnął. – Marie, naprawdę bardzo miło mi się z tobą gawędzi, ale wychodzi na to, że muszę wracać. Kolega napisał mi, że trener zaczyna niuchać. Wolę, żeby nie wiedział, że dzień przed zawodami jestem gdzieś poza hotelem, zamiast wypoczywać i dobrze się wyspać. – Pominął drugą część SMS– a od Anže, bo była zupełnie niedorzeczna.

– Faktycznie, trochę się zasiedzieliśmy. – Marie zerknęła na zegar wiszący na ścianie. – Mam nadzieję, że nie będziesz miał przez to problemów.

– Jakoś się zakradnę – uśmiechnął się Peter.

Prevc zadzwonił jeszcze po Katję, by po niego przyjechała (miał trochę wyrzutów sumienia, że wyciąga dziewczynę o tak późnej porze, ale sama mówiła, by dał znać, kiedy spotkanie dobiegnie końca) i przyszła pora, by pożegnać się z Marie.

– Dziękuję, to był naprawdę bardzo miły wieczór – powiedział, gdy odprowadzała go do drzwi. – Podziękuj cioci i mam nadzieję, że przyjdziecie jutro na zawody.

– Na pewno – uśmiechnęła się dziewczyna. – Fajnie, że nas odwiedziłeś.

– Słuchaj, tak sobie pomyślałem... – Był wyraźnie zakłopotany, ale Marie cierpliwie czekała. – Może nie powinienem tego robić, ale w jakiś sposób ci ufam i... Dasz mi swój numer telefonu? Ja dałbym ci swój. Moglibyśmy zgadać się na chwilę po konkursie...

Boże, to brzmiało, jakby po udanej randce prosił ją o kolejne spotkanie! Zwykle nie robił takich rzeczy, nie dawał obcym osobom namiarów na siebie, nie wpuszczał ich tak szybko do swojego świata, ale Marie w zadziwiający sposób wzbudzała w nim zaufanie. Gdzieś w głębi serca czuł, że następnego dnia nie odnajdzie swojego numeru telefonu w różnych zakątkach internetu.

Marie, lekko zdziwiona zaufaniem, jakie jej okazuje, podała mu swój numer bez słowa komentarza, a potem wpisała w swoją książkę kontaktów dyktowane przez Petera cyfry. „Peter P.” zapisała. Może niezbyt oryginalnie, ale przynajmniej nikt się nie zorientuje, o kogo chodzi.

Niedługo potem pod dom na Rosenstrasse 4 podjechał samochód.

– To chyba po ciebie. – Marie wyjrzała przez szybkę w drzwiach.

– Tak. W takim razie... ehm, do zobaczenia. I jeszcze raz dzięki za kolację.

– Do zobaczenia, mam nadzieję. – Przytuliła go lekko. Boże, był taki chudy! Peter, wyczuła to, spiął się mimowolnie, ale oddał nieśmiały uścisk.

– Dobranoc. – Wydawał się zakłopotany.

– Dobranoc. – Pożegnała go uśmiechem i pokiwała na do widzenia, gdy wychodził w ciepłą, lipcową noc.

– I jak było? – zapytała Katja, gdy jechali przez ulice Willingen.

Peter przypomniał sobie pyszną kolację, dobre wino, które nadal lekko szumiało mu w głowie, zabawną, gościnną Gretę, a nade wszystko uśmiechniętą Marie w tej ciemnozielonej sukience.

– Było bardzo... sympatycznie.

Katja tylko uśmiechnęła się pod nosem. 

____________________

 

Uff, wymęczyłam ;) Nareszcie zjedli tę diabelną kolację i mogą iść spać – oczywiście każde do swojego łóżeczka ;)

Nawet nie sądziłam, że powyższy odcinek wyjdzie taki długi. Problem z nim polegał na tym, że miałam konkretne informacje, które musiały paść w tej części, a jednocześnie całość musiała mieć jakiś logiczny ciąg. Zatem pisałam poszczególne fragmenty, a potem uzupełniałam „dziury”, czasem dość sporo zmieniając, bo się powtarzałam, zwłaszcza w opisach uczuć, myśli i emocji bohaterów. Koszmar!

Jednocześnie Marie i Peter są dla siebie praktycznie obcymi ludźmi, więc nie mogą zwierzać się sobie z przeszłości, tajemnic, emocji itp.; muszą rozmawiać na w miarę neutralne tematy. Zwłaszcza że Petera kreuję na osobę raczej zamkniętą w sobie i nieufną w stosunku do obcych (zadanie ułatwione – on chyba faktycznie taki jest :P ), więc tym bardziej nie będzie zupełnie otwarty w stosunku do dziewczyny, która dodatkowo w jakiś sposób go onieśmiela.

Zbierając moje wywody zusammen do kupy: mam nadzieję, że jakoś znośnie ten odcinek wygląda :P

Miałam do tej części napisane inne zakończenia, ale stwierdziłam, że byłoby za dużo grzybów w barszczu. I ucięłam w taki sposób.

Dziękuję za komentarze, zwłaszcza Tobie, ElusivE_ArtisT, że chce Ci się pisać tak szczegółowe analizy :D Po Twoim opowiadaniu widać, że znasz się na robocie, czyt.: pisaniu. A tak a propos, kiedy nowa część Odchodzę, bo kocham? ;)

Zresztą wszystkim Wam dziękuję :) Motywujecie mnie do pisania :))