Odcinek 1

*    *    *

– Cholera jasna!

Młoda dziewczyna z całych sił trzasnęła drzwiami samochodu. Nie ruszy grat, nie ma szans! Gdyby to coś dało, była skłonna skopać karoserię, a potem zwolnić hamulec ręczny i niech się złom toczy z górki do samego Willingen. Brakło benzyny, jak nic! Czujnik nawalił i nie zasygnalizował, że auto ciągnie już na rezerwie. Dopiero gdy odpaliła silnik na podwórku państwa Mollingerów, zaczął piszczeć jak szalony i zaświeciła się znamienna pomarańczowa kontrolka. Mimo wszystko dziewczyna liczyła, że da radę dojechać do miasteczka i zatankować. Przeliczyła się. Samochód „zakaszlał” kilka razy i stanął, na pustej drodze.

Odgarnęła ciemne, kręcone jak sprężynki włosy i związała je w kucyk. Było gorąco. Typowo słoneczne, lipcowe wczesne popołudnie. Mogła co prawda zadzwonić do ciotki i poskarżyć się na swój parszywy los, ale co by to dało? Greta miała dyżur w przychodni i mało prawdopodobne, by rzuciła obowiązki i pospieszyła z kanistrem benzyny na ratunek uwięzionej na drodze wśród pól bratanicy.

Oparła się o maskę i zastanowiła: co tu robić? Rozwiązania były dwa. Albo zostawić grata na drodze i piechotą iść na stację benzynową po „zaopatrzenie”, albo czekać – Bóg wie, jak długo – aż ktoś będzie jechał w stronę miasteczka, zlituje się i odholuje ją.

Nagle po swojej prawej stronie zauważyła jakiś ruch w oddali. Ktoś się zbliżał. Przysłoniła oczy dłonią i zerknęła w tamtą stronę, ale ku swemu rozczarowaniu zauważyła, że to tylko rowerzysta. Chyba jakiś facet na sportowym rowerze górskim. A niech to licho! W czym niby miały jej pomóc rowerzysta? Nie zmieniając pozycji, wkurzona na cały świat, patrzyła, jak jedzie w jej kierunku. On jednak zdawał się wykazywać nieco większe zainteresowanie niecodzienną sytuacją, jaką miał przed sobą. Dziewczyna czuła, że na nią patrzy, mimo iż oczy miał skryte za okularami przeciwsłonecznymi, a na głowę naciągniętą czapeczkę z daszkiem.

– Entschuldigung, wenn etwas passiert?* – zapytał, przystając.

– Ehm..., ja. - Dziewczyna odsunęła się nieco od samochodu. – Ich denke, dass Benzin ist... am Ende...?** Błagam, znasz angielski? – wypaliła nagle.

– Och... Tak, jasne. – Zdawał się być nieco zaskoczony jej niespodziewanym pytaniem, ale uśmiechnął się lekko. – A zatem co się stało?

– Benzyna się skończyła – powtórzyła z wyraźną ulgą, już po angielsku. – Wydaje mi się, że czujnik nawalił i nie pokazał, że to już rezerwa. I utknęłam tutaj. Do stacji benzynowej będą ze dwa kilometry.

– Hmm... mogę zerknąć?

– Jasne.

Zsiadł z roweru, stawiając go na poboczu. Dziewczyna przyjrzała mu się dokładniej. Nie mógł mieć więcej jak dwadzieścia kilka lat, chociaż skryte za ciemnymi okularami oczy utrudniały dokładniejszą ocenę. Był bardzo szczupły, wręczy wychudzony, a mimo to wydawał się wysportowany; na odkrytych łydkach i przedramionach wyraźnie odznaczały się mięśnie.

– Otworzysz? – wskazał na maskę.

Pociągnęła za dźwignię przy fotelu kierowcy, a on uniósł maskę, uważając, by się nie oparzyć.

– Hmm, wydaje się, że tu wszystko okej – rzekł po chwili sprawdzania. – Poziom płynu chłodniczego w normie, więc się raczej nie przegrzał. To chyba faktycznie brak paliwa.

Przecież mówiłam, pomyślała nieco złośliwie. Ale nie powiedziała tego głośno. Ten chudzielec w czapeczce był jej jedyną – choć marną – szansą na wydostanie się z tej parszywej sytuacji, więc darowała sobie prztyczki. Ale utwierdziła się w przekonaniu, że jeśli chodzi o samochody, to każdy facet jest taki sam: choćby jeździł jedynie na wrotkach, musi udawać, że na motoryzacji zna się lepiej niż każda kobieta.

– To francuski złom. – Dziewczyna kopnęła w koło, dając upust swej frustracji. – Nic dziwnego, że elektronika siada.

– Kup solidnego, szwabskiego Golfa. – Kąciki jego ust uniosły się w uśmiechu. – Dziesięć razy okrążysz Ziemię, a nie padnie ani jedna śrubka.

– Dzięki za radę – mruknęła.

– A zatem co robimy?

– My? – uniosła brwi.

– No... nie wiem. Jeśli chcesz, możesz tutaj czekać na pomoc, ale z tego, co zdążyłem się zorientować, to raczej mało uczęszczana droga. Jadę od Willingen i nie minął mnie jeszcze żaden samochód, ani w jedną, ani w druga stronę.

– A masz jakiś inny pomysł niż czekanie?

– Cóż..., możemy go pchać.

– Pchać? Ty i ja? – Z każdą kolejną sekundą wydawało się jej, że ten chłopak to jakiś wariat.

– Nie oceniaj po pozorach – uśmiechnął się półgębkiem. – Nie wyglądam jak kulturysta, ale jestem dosyć silny.

– Nie o to mi chodziło. Ja tylko...

– Okej, okej – wpadł jej w słowo. – Nie gniewam się przecież. To jak będzie z moją propozycją?

Dziewczyna popatrzyła na samochód, a potem na drogę wiodącą ku Willingen, która zdawała się nie mieć końca, mimo iż miasteczko było doskonale widoczne w dolinie.

– Myślisz, że damy radę?

– To nie powinno być trudne. Mówiłaś, że do stacji są jakieś dwa kilometry. To niedużo. Auto jest niewielkie, a droga w tę stronę nieznacznie idzie w dół. Poradzimy sobie.

Uwierzyła mu i uśmiechnęła się szeroko.

– Dziękuję.

– Nie ma sprawy. Zapakujmy rower do bagażnika.

Wspólnymi siłami, złożywszy najpierw oparcia tylnych siedzeń, upchnęli sprzęt w samochodzie. Dziewczyna otarła czoło.

– A tak w ogóle to powinnam się przedstawić. – Wyciągnęła dłoń. – Jestem Marie.

– Bardzo mi miło. Peter.

*    *    *

Gdyby ktoś znalazł się tamtego popołudnia na niewielkiej drodze prowadzącej w kierunku Willingen, zobaczyłby niecodzienny obrazek. Chudy chłopak w sportowym stroju i młoda brunetka wspólnymi siłami pchali niebieskiego Citroena po rozgrzanym asfalcie.

– Dokąd jechałaś? - zapytał chłopak.

– Wracałam do Willingen. Byłam u ludzi mieszkających w wiosce, ciotka wysłała mnie z lekarstwem dla pani Mollinger. Sama nie miała czasu, bo ma dyżur w przychodni.

– Ale nie mieszkasz tutaj, prawda?

– Skąd wiesz?

– Nie chciałaś rozmawiać po niemiecku – uśmiechnął się lekko.

Czy ja muszę zadawać takie debilne pytania?, skarciła się w myślach.

– Masz rację, nie mieszkam w Willingen. Przyjechałam w odwiedziny do ciotki.

– Jesteś Francuzką?

– A skąd taki wniosek?

– Francuskie auto na francuskich numerach plus francuskie imię...

Była pod wrażeniem jego spostrzegawczości, ale nie dała tego po sobie poznać.

– Aż cud, że nie wyciągnęłam ze schowka pudełka ślimaków i butelki Bordeaux, no nie?

Zaśmiał się. Miał sympatyczny uśmiech, nawet jeśli jego twarz nie zaliczała się do zabójczo przystojnych. Jedyne, co trochę drażniło Marie, to fakt, że ani na moment nie zdjął ciemnych okularów. Nie lubiła ludzi ukrywających oczy, bo z oczu dało się wyczytać najwięcej emocji. Ale nie miała jakichś większych pretensji, wszak słońce świeciło ostro i ona też założyła na nos duże, ciemne szkła.

Po angielsku mówił nieźle, chociaż niezbyt szybko i z wyraźnym obcym akcentem. I trochę... hmm... dziwnie, jakby miał lekką wadę wymowy.

-– A ty mieszkasz tutaj?

– Nie. – Spuścił głowę nieco niżej. – Przyjechałem na zawody.

Przez chwilę nie umiała skojarzyć, o jakich zawodach mówi, ale szybko zorientowała się w sytuacji. No tak, w tych dniach w Willingen odbywały się letnie konkursy w skokach narciarskich. Senne zwykle miasteczko przeżywało najazd kibiców, właściciele zajazdów i pensjonatów zacierali ręce, a knajpiarze liczyli kolejne euro.

– Aha. Ale w sensie... startujesz?

– Tak. – Wydawał się zupełnie skoncentrowany na drodze, w ogóle nie patrząc na dziewczynę.

Ona dla odmiany zwróciła głowę w jego stronę, mrużąc lekko oczy, jakby usiłowała pokojarzyć kolejne fakty.

– Skąd jesteś?

– Słowenia.

– Tak myślałam – uśmiechnęła się. – Peter Prevc, prawda?

Jego milczenie było dla niej wystarczającym potwierdzeniem.

– To jakiś problem? – odezwał się w końcu, nadal nie patrząc na swoją towarzyszkę.

– Nie. – Wzruszyła ramionami. – Dlaczego miałby to być problem? I nie obawiaj się, nie napiszę zaraz na Twitterze, że słynny skoczek pomagał mi pchać samochód.

Wreszcie ponownie się rozluźnił, na jego twarz powrócił nikły uśmiech.

– Skoro tak obawiasz się zostać rozpoznanym, to dlaczego zdradziłeś mi tyle o sobie? – Marie drążyła temat. – Mogłeś powiedzieć, że mieszkasz w Willingen. Albo że jesteś kibicem. Zmyślić cokolwiek.

– Nie wiem. – Teraz on wzruszył szczupłymi ramionami. – Może dlatego, że nie lubię kłamać?

Znowu na kilka chwil zapadło milczenie.

– Ugh, odpocznijmy chwilę. – Marie zatrzymała się i wyprostowała plecy. – Chwilowo mam dość.

– Ale nie stójmy długo. – Peter zerknął na zegarek. – Za jakieś czterdzieści minut muszę odmeldować się w hotelu. Mamy oficjalny trening.

– Okej. Dopchniemy grata na stację, zatankuję i mogę cię podrzucić.

Marie przeciągnęła się ponownie, instynktownie wyczuwając skupiony na sobie wzrok chłopaka. Nie była zaskoczona. Zdawała sobie sprawę, że jest dość atrakcyjną młodą kobietą, a krótkie spodenki i koszulka na ramiączkach tylko podkreślały jej atuty. Nie była może klasyczną pięknością, pewnych elementów swojego ciała nie lubiła, ale całość nie prezentowała się najgorzej.

Teraz jednak nie miała ochoty na żadne głupie gierki, flirty czy próby wzbudzenia zainteresowania. To byłoby żałosne. Marzyła tylko, by doczołgać się na tę stację benzynową, a potem jechać do domu i wziąć prysznic.

– Dzisiaj chyba dobra pogoda do skakania, nie? – zagadnęła w końcu, byle coś powiedzieć. – Nie wieje...

– Tak, myślę, że będzie okej. Lubisz skoki?

– Czasem oglądam, ale nie jestem jakąś wielką kibicką. We Francji nie jest to bardzo popularna dyscyplina.

– Ale mnie skojarzyłaś – uśmiechnął się.

– Ale nie poznałam od razu. Może przez te okulary i czapeczkę. Albo przez to, że w kombinezonie i kasku wyglądasz inaczej.

– Lepiej czy gorzej? – Chyba chciał się droczyć.

– Nie wiem, po prostu inaczej. W kombinezonie nie widać, że jesteś taki chudy. Wy wszyscy tacy?

– Taki sport. Zapaśnik sumo nie skoczy.

Mimo chwilowych przerw w konwersacji, Marie dobrze się z nim rozmawiało. Był inteligentny, dość zabawny, a przy tym naturalny. I nie rzucał jakichś głupawych, na wpół seksistowskich komentarzy na temat sytuacji, w jakiej się znalazła.

– Okej, Marie, odpoczęłaś?

Kiwnęła głową.

– To ruszamy, bo noc nas tu zastanie.

W zasadzie nie miałabym nic przeciwko, pomyślała, ale zaraz skarciła się w myślach. Przestań, idiotko! Nie zachowuj się jak gówniara!

Droga prowadziła teraz przez zalesiony fragment i słońce nie paliło tak bardzo w karki. Mimo to Marie zaczynała coraz mocniej odczuwać zmęczenie. Nie była pierwszym lepszym słabeuszem, ale nie była też przyzwyczajona do większego wysiłku fizycznego. Okazyjne wizyty na siłowni i basenie się nie liczyły. Co innego Peter, ten zdawał się rześki, jakby popychał co najwyżej wózek dziecięcy.

– Ty w ogóle nie wydajesz się zmęczony – zauważyła.

– Jestem przyzwyczajony. Może nasze treningi nie obejmują pchania samochodów, ale tyramy dosyć ostro. Biegi, basen, siłownia, ćwiczenia równowagi... I oczywiście skoki.

– Chyba bym umarła – jęknęła.

– Kwestia przyzwyczajenia. I oczywiście trzeba lubić to, co się robi. A ty czym się zajmujesz?

– Jestem tłumaczką. Robię tłumaczenia z angielskiego na francuski i w drugą stronę. Książki, artykuły, dokumenty... Czasem pośredniczę w rozmowach i udzielam lekcji konwersacji.

– Teraz rozumiem, dlaczego tak świetnie mówisz po angielsku. Praktycznie bez akcentu.

– Dzięki. Ty też dobrze sobie radzisz. I znasz jeszcze niemiecki, prawda? Bo zagadałeś do mnie po niemiecku.

– Znam, ale trochę gorzej. Wiesz, porozumiem się w normalnych sytuacjach życiowych, powiem parę zdań po zawodach, ale o fizyce jądrowej to bym nie pogadał.

Marie zachichotała.

– Ja o fizyce jądrowej bym nie pogadała nawet po francusku. A co do niemieckiego, to trochę dukam, bo muszę. Znaczy, znam dużo słów, nieźle rozumiem, ale mam problem z odmianą. Coś na zasadzie „Ty podać mi bułka”. Z ciotką porozumiewam się dziwną mieszanką niemieckiego, angielskiego i na migi, ha ha, z przewagą tego pierwszego, bo ona po angielsku prawie nicht verstehen.

– Jeszcze kilka wizyt i nauczysz się idealnie – uśmiechnął się. – Jak ktoś ma zdolności do języków, to łapie szybko. A każdy kolejny coraz szybciej.

– Zależy jaki język.

– Też fakt. Ale jak znasz francuski i angielski, to włoski czy hiszpański też byś szybko łyknęła. Mogłabyś mieć problem z językami słowiańskimi, jak czeski czy mój rodzimy słoweński.

– Najtrudniejszy jest chyba węgierski.

– Podobno polski też jest straszny, zwłaszcza gramatyka. Oni tam odmieniają wszystko przez wszystko, ha ha, i mają od tego masę wyjątków.

Marie śmiała się już otwarcie.

– Nie ma to jak rozmowy o lingwistyce przy pchaniu samochodu.

To była dość kuriozalna sytuacja, fakt, ale obojgu sprawiała przyjemność. Rozumieli się świetnie. Tematów im nie brakowało, rozmawiali o muzyce, filmach, ulubionych książkach. Dopchali już niebieskiego Citroena do pierwszych zabudowań Willingen i nie przejmowali się, że kilku mijanych ludzi posyła im zaciekawione spojrzenia.

– Ugh, żeby się gapić, to pierwsi, ale do pomocy nikt się nie kwapi – mruknęła Marie.

– Już niedaleko – zauważył Peter. – Widać szyld stacji.

– Bogu dzięki.

Pewien drobny problem mieli przy zakręcie, ale Marie przez okno kręciła kierownicą, a Peter samodzielnie zajmował się popychaniem bezwładnego auta, więc dali sobie radę.

– Będę mieć straszne wyrzuty sumienia, jeśli przez zmęczenie zawalisz konkurs – powiedziała dziewczyna. – Będą cię boleć ręce i nogi...

– Ręce nie są aż tak ważne. A nogi... Cóż, wybrałem się na rower, by je trochę potrenować, więc po prostu uznam twój samochód za inny przyrząd do ćwiczeń.

– Polecam się na przyszłość.

Ostatnie kilkadziesiąt metrów, ostatni wysiłek i wreszcie wtoczyli Citroena Marie pod dystrybutor benzyny.

– Uffff... Chyba nigdy w życiu nie cieszyłam się tak z pobytu na stacji benzynowej. – Dziewczyna otworzyła klapkę i zaczęła wlewać 95-kę do baku.

– Oby to naprawdę była wina braku paliwa, bo mam zbyt mało czasu, by toczyć go do mechanika.

– Nawet mnie nie strasz.

Pomimo zmęczenia obojgu dopisywały dobre humory. Peter zdjął okulary i czapeczkę, przetarł ręką spocone czoło, a potem przegarnął palcami włosy. Marie wreszcie mogła mu się lepiej przyjrzeć. Wokół oczu miał małe zmarszczki, które szczególnie uwidaczniały się przy uśmiechu. Nie był zbyt przystojny, ale miał bardzo ładne, gęste włosy i naprawdę sympatyczny, choć trochę nieśmiały uśmiech. Nie chciała przyglądać mu się zbyt obcesowo, tym bardziej, że ponownie założył czapkę i okulary. Zresztą, jakie to miało znaczenie, jak wyglądał? Przecież zaraz się rozstaną i nigdy więcej nie spotkają. Chociaż... przyszedł jej do głowy pewien pomysł.

Poszła zapłacić za benzynę, a gdy wróciła, Peter zerknął na zegarek.

– Mam niecałe piętnaście minut do zbiórki, więc odpalaj i módlmy się, żeby zadziałało. Bo jak nie... naprawdę chciałbym ci pomóc, ale nie mogę się spóźnić.

– Spoko, przecież rozumiem. I tak niesamowicie mi pomogłeś. – Wsiadła do samochodu. – Okej, zatem chwila prawdy...

Przekręciła kluczyki, samochód zarzęził i... odpalił. Ulga na twarzy Marie była aż nadto widoczna.

– Oddam cię kiedyś na złom, ty gracie! – warknęła, by dać upust emocjom. – Przerobią cię na puszki do konserw, obiecuję!... Okej, Peter, wskakuj, odwiozę cię.

Nie dał sobie dwa razy powtarzać.

– Sporthotel zum Hohen... coś tam.

– Się robi, sir!

Marie nie pierwszy raz była w Willingen, zatem znała drogę. Po kilku minutach stanęli przed ładnym, białym budynkiem z okwieconymi balkonami. Pospiesznie wyciągnęli rower z bagażnika i... przyszła pora, by się pożegnać.

– Jestem ci naprawdę wdzięczna – zaczęła Marie. – Bez ciebie pewnie nadal bym tam tkwiła.

– Nie ma sprawy, naprawdę.

– Słuchaj... – w jej głosie zabrzmiała lekka niepewność. – Zastanawiałam się, jak mogłabym ci to wynagrodzić i... Miałbyś czas dziś wieczorem?

Zamrugał szybko.

– Y...yyy, co?

– Chciałabym zaprosić cię na kolację. Do domu mojej ciotki. – Jeśli w jego głowie pojawiły się jakieś głupie myśli, Marie szybko je rozwiała. – Nie znam tutaj knajp, więc wolę nie ryzykować, zresztą pewnie wszędzie pełno kibiców, a wiem, że ciotka nie będzie mieć nic przeciwko. Lubi gości. I dobrze gotuje. – Puściła mu oczko. – To jak? Skusisz się?

W zakłopotaniu potarł kark. Nie spodziewał się takiej oferty.

– Spoko, jeśli nie chcesz, powiedz wprost – dodała szybko. – Nie będę urażona, naprawdę.

– Nie, nie o to chodzi – bronił się. – To bardzo miłe z twojej strony, ale... mam tak po prostu wpraszać się wam do domu?

– Nie wpraszać. Przecież cię zaprosiłam. A ciocia Greta lubi gości, jak już powiedziałam.

Nadal się wahał. Minę miał mocno niepewną.

– Okej, rozumiem, nie było propozycji. – Marie odczytała jego zachowanie po swojemu. Nie chciała go dłużej dręczyć i namawiać na coś, na co wyraźnie nie miał ochoty. – W takim razie jeszcze raz dzięki za pomoc, powodzenia na skoczni i...

– Nie, czekaj. W zasadzie... – uśmiechnął się. – W zasadzie chętnie przyjdę.

– Naprawdę? – rozpromieniła się.

– Tak. Po treningu mam wolne, cały wieczór, więc dlaczego nie miałbym spędzić go w miłym towarzystwie.

– Cudownie! – Klasnęła w dłonie. – Zatem która godzina ci pasuje? Dwudziesta może być?

– Tak, w porządku. Jaki adres?

– Rosenstrasse numer cztery. Dom Grety Scholle.

– Zapamiętam. Zatem... do zobaczenia!

– Do zobaczenia! I powodzenia w skokach. Wykoś wszystkich!

– To tylko trening...

– Nieważne, i tak wykoś, ha ha.

Gdy Marie machała mu na do widzenia i wsiadała na swojego – ponownie sprawnego – niebieskiego Citroena, Peter odprowadzał ją pełnym radości uśmiechem. Może to Willingen nie jest jednak takie złe?

_____________

* Przepraszam, czy coś się stało?

** Ehm, tak... Myślę, że benzyna... się skończyła?

_____________

Początek może nieco stereotypowy i nudnawy, ale ja lubię, gdy akcja rozkręca się powoli i jest choćby w jakimś stopniu prawdopodobna. Staram się też w choćby trochę trzymać faktów, np. w Willingen naprawdę istnieje Sporthotel zum Hohen Eimberg (choć nie mam pojęcia, czy kiedykolwiek zatrzymywali się w nim skoczkowie ;)) oraz ulica Rosenstrasse. 

Mam nadzieję, że nie było bardzo tragicznie ;) Miłego czytania i komentarze oczywiście mile widziane.